9.05 Ne büyük acı
Her
Hiçbir ressam çizemez destansı yüreğini
Hiçbir nota veremez vatan sevdasının ritmini
Sen tanrının sanatısın
Kendin için yaşamadın
Rüzgâr oldun bağımsızlık estin.
Toprak oldun ürettin hiç yoktan
Nehir oldun kabardın coştun
Özgürlük koktun çiçekler gibi
Hep verdin, düşünmeden kendini.
Çırpındın bir ulusun kaderini değiştirmek için
Çırpındın
Kimse baş eğdiremezdi sana
Dalga dalga gelirken düşman bu ulusa
Geldikleri gibi giderler dedin korkusuzca
Geliyordu direnişin kırbacı
Umutsuzluk haykıran, acıyla kıvranan yürekler dinginliğe kavuşmuştu seninle
Yaralı bir aslandın sanki yavrusunu koruyan
Arkasına bakmadan kaçan düşman şoktaydı
Bu savaş emperyalizme atılan bir tokat olmalıydı
Savaş senin için bitmedi ve bitmeyecekti asla
Biliyordun düşman ekonomiyle gelecekti bir defa daha
Devrimlerinle taçlandırmalıydın zaferi
Taşıdı emrini hemen, telgrafın telleri
Yapılacak çok iş vardı çok
Zaman dar, bağımsızlık yolu uzundu
Hiç soluklanmayı düşünmedin
Son günlerinde bile ulusun vardı aklında
Zenginlikten ne çıkar
İnsanın serveti, kendi manevî şahsiyetinde olmalıdır diyordun
Alın terin olan varlığın bile yüktü sana
Onu da vermeliydin ve verdin ulusuna
Her şey tamam değildi ama
Vakit gelmişti
Dünya durdu sanki.
9.05 Ne büyük acı..
Dostun ağladı, düşmanın saygıyla başını öne eğdi.
Mustafa Kemal geldi,
Atatürk gitti….
ÜSKÜDAR
