Deprem
Yaşama tutunan bir el
Gözleri acıyla dolu
Kurtaran itfaiyeci abisinin parmağını
Sımsıkı tuttu
Ayırmadı gözlerini Muammer abisinden
O parmak minik Elif için umuttu
Sevgiye, şefkate, dost yüreğe tutundu
Öncesinde çıkmışlardı yıkıntıların içinden anne ve kardeşler
Akılları ondaydı, anne yüreği bir de onun acısına dayanamazdı
Habersizdi Elif abisini kaybettiğinden
Enkazda daha kim bilir ne anılar ve ne acılar kaldı
Mutluluk ile acı bir arada
Yürekler yaralı, vicdanlar yaralı, umutlar yaralı
Yanıyor yüreğim
Yaşam ile ölüm arası bir an
Bu kadar acılı olmamalıydı...
İstanbul
