Penceredeki kadın
Bir doğa tutkunuydu o
Bilirsiniz doğa savunmasız çocuklar gibidir
Sevgiyle yaklaştı hep ona
Şarkılar söyledi içinde gezerken her adımında
Mutluluğun ezgisi onun ruhunda
Eşlik ederdi ona doğa denilen orkestra
Bir gün kıyametin sesiyle yankılandı o güzelim dağlar, ormanlar
Yanıyorum dedi güzel gözlü ceylanlar
Ölüm…
Acıyla kıvrandı
Çaresizdi
Bende ölürüm birlikte dedi, kurtaramazsam
Bir kova su ile geldi, yaklaştırmadılar
Çekildi kenara, hüznün ezgisiyle baş başa
Dedi ki gelemem bir daha buralara
Kapandı evin dört duvarına
Oturdu pencerenin kenarına
Dedi ki
Ne zaman yeşile döner kapkara dağlar varırım yanına
Ama dayanamadı yaralı yüreği, bırakamam dedi yalnız başına
Dilinde acı bir türkü, yine düştü yollara
Biliyordu hiç bir sevgi bedelsiz değildir
Onlarsız bir hayat kemanın acı veren tiz sesidir
Belki de bu, onun son ezgisidir…
14.08.2021 / Fethiye
H. Murat Öztürk
