Naftalin kokusu
Yaşamadan ölmüş ev gördüm,
Sandıklarda, el emeği işli örtüler, çeyizlikler ve kim bilir ne özlemler, hayaller
Belki de en koyusundan demlenmiş kederler
Camlı büfede, misafir için kristal bardaklar, şekerlikler
Sararmış albümdeki fotoğraflar
Dağılmış etrafa hayallerden kırılmış parçalar
Sahibi ölünce silinmiş naftalin kokan tüm hatıralar
Yüreği kurumuş insan gördüm
Yalnız kendine yaşamış, hatırlamıyor onun varlığını yollar, kaldırımlar
Ne doğayı sevmiş ne insanı, hep dışlamış kendi gibi olmayanı
Kaşlar çatık, gülümseme yok gözlerinde, öfke, kin, nefret akıyor eteklerinde
Artık ince dallar bile eğilmiyor önünde
Kapanmış sevgiye açılan tüm kapılar yüreğinde
Yaşayın dostlar ışık hızıyla geçen kısacık yaşamı,
bütün heybetiyle yaşayın
Sevin, paylaşın, yaşarken dağıtın sizin olanı..
Açın sandıkları, cam büfeleri ve aşk dolu yüreğinizi sonuna kadar
Kullanmadan bitirmeyin hayatı…
Fethiye
H. Murat Öztürk
