Çocuk gelin
Seslensem kim duyacak sesimi
Bebektim daha
Aldılar ana kucağından
Kocaman bir adama verdiler
Evimin içinden, kendini baba, anne zannedenden
Tam da yüreğimin ortasından vuruldum
Zamanın akışında ıssız topraklarda eriyip gidiyorum
Oyun zannettim canilerin bu zulmünü
Dönersen ölürsün dediler, korktum
İnanç dedikleri bir silah vardı ellerinde
Görkemli surlar ördüler yalnızlığımın kalelerine
Ben çocuktum çocuk doğurdum, artık ondan da sorumluydum
Yıldırımlar düşerken üzerimize
Değil ufukları görmek, önümü göremiyordum
Umuda en küçük ışık yoksa
Korkmak ayıp mıydı?
Yenilmek miydi olanlar…
Gözbebeklerim duvarlarda asılı kaldı
Neydi yaşamanın anlamı?
Yaşama sevinci dedikleri bir şey varmış, bende hiç olmadı
Hayallerim bile olmadı
Geriye dönüp bakınca ben yokmuşum
Kim bunun sorumlusu kim?
Bunların olabilmesine kimler göz yumdu
Bir bebeğin katillerini kimler korudu?
Hayatın gerçekleri dedikleri yoksa bu mu?
Yoktu sözcüklerim sustum
Olsaydı ne olacaktı ki
Kimsenin beni duyacağını da düşünmüyordum
Acılar mı beni buldu ben mi acıları buldum
Ben zaten yoktum
Üç gün konuşup yine unutun beni ve benim gibileri
Ben konuşmayı öğrendim
Korksam da, ölümden ötesi mi var
Dökeceğim ortaya tüm kirlenmişlikleri
Kıracağım etrafımdaki dikenli telleri
Çatladı yalanlarının testileri, sizde dokunun kırılsın
Açığa çıksın kimlikleri…
Fethiye
