Yitip gitti
Kesif bir duman zehirliyordu havayı
Bacalara
Filtre takın diyince kızdılar, daha fazla zehir saldılar
Cehennemden bir sahne sanki
Hiç bir canlı yaşayamaz buralarda, zorunluluk terketmesi
Ama
Yetmiyor istemesi,
Gitmek istese de gidemiyor bölge insanı, çıkmıyor sesi
Her şeyi,
duyguları bile alınmış elinden sinsi sinsi
Sonunun kanser olduğunu bilse de
Ölümde ancak veda etmesi
Oysa, ne hatıraları vardı buralarda
Tertemiz bir havada
Sevgilinin dudağına öpücük kondurmuştu
ilk defa
İlk aşkı burada tatmıştı, çocukları burada doğmuştu
Kalmadı bahçesinde ne ağacı, ne çiçeği, ne otu
Bitmek bilmeyen para hırsıydı
İnsanların ciğerlerinde duyduğu....
Bu azgın arzuların freni yok, doymazlar, yürekleri kömür karası
Umutlar lime lime edilmiş ne gam
Takati kalmamış, kurumuş yaprak gibi insanım
Haykırıyor son defa
Gökyüzü yok, güneş yok her şey gri benim için
Bitsin bu azap neyleyim
Yitip gitti toprağım
Açın mezarımı
bari toprağımda öleyim...
Fethiye
